ABdK strategie rondom het thema Natuur

 

De verontreiniging in de Kempen treft, uiteraard, ook de diverse natuurgebieden. Via atmosferische depositie zijn zware metalen uit de zinkindustrie verspreid geraakt over de natuurgebieden. Een andere route betreft de afzetting van vervuild slib bij overstroming van de diverse waterlopen, zoals de Dommel en de Tungelroysebeek. In beide gevallen zorgt dit voor bodemverontreiniging.

 

 

 

Omdat de Kempen vooral uit zure zandgronden bestaan, zijn de effecten van deze vervuiling groter dan in gebieden met bijvoorbeeld kleibodems. De zure bodemomstandigden in de Kempen zorgen ervoor dat zware metalen als zink en cadmium niet worden gebonden aan de bodem en dat ze zich gemakkelijk kunnen verspreiden. Via het grondwater, maar ook omdat ze worden opgenomen door planten die op deze bodems groeien en door (microscopische) bodemdieren. De planten worden weer gegeten door dieren en zo verspreiden de metalen zich door de gehele flora en fauna. Dat er nog steeds verhoogde gehalten aan verontreinigende stoffen worden gevonden in planten, bodemdieren en vogels laat zien hoe hardnekkig milieuvervuiling kan zijn.

 

Prioriteit

Binnen het thema Natuurgebieden ligt voor ABdK de prioriteit bij het in kaart brengen van de omvang en risico's van de verontreinigde natuurgebieden, waarbij vooral de ecologische risico's voor flora en fauna, vanwege de mogelijke doorvergiftiging in de voedselketen, centraal staan. Ook is er specifiek aandacht voor de natuurgebieden langs de Dommel, vanwege de afzetting van vervuild slib.

 

Onderzoek

ABdK draagt vooral bij aan het organiseren en financieren van onderzoek, inclusief het onderzoek naar saneringsvarianten die geschikt zijn voor toepassing in natuurgebieden. De conventionele aanpak van ontgraven van vervuilde grond is in natuurgebieden geen optie. Technieken als bekalken of fytoremediatie zijn evenmin geschikt vanwege technische obstakels, hoge kosten, te weinig effectiviteit of omdat deze methoden in een natuurgebied onwenselijk zijn. Daarom wordt in veel gevallen gekozen voor beheersmaatregelen, waarmee de risico's zoveel mogelijk ingeperkt kunnen worden.

 

De uitvoering van deze maatregelen evenals het monitoren van de ecologische kwaliteit van de natuurgebieden is de verantwoordelijkheid van de eigenaar/beheerder van het betreffende gebied.